Ek maak die besluit, in daardie oomblik weet ek, hierdie is nie wat ek wil hê nie. So wil ek nie lewe nie, Hilton Neale het eenmaal gesê:
Imagine a world, a world where every breath is pain, because it meant he was living a second longer in a world where she didn’t exist.
In hierdie oomblik wil ek dit wysig, aanpas om in te val by my eie ervaring. Wat as sy steeds voortbestaan, en dit wat jou van haar weerhou, is ‘n onsigbare, onoorwinbare muur? Die besef dat sy bestaan ten spyte van jou inherente onvermoëe om met haar te kan wees is dan juis ‘n duisend maal erger.
Met hierdie besef gepaard sien ek die rooi agthoek van die aankomende stop straat. My besluit is reeds gemaak en ek knip die veiligheidsgordel los. Nou is die oomblik wat die pyn stop. Die pyn wat Hilton Neale beskryf, die pyn van die verlies van “Die Een”, daardie vrou, die vrou wat my gelyktydig gered en verdoem het. Die liefe van my lewe. Ek druk die rathefboom terug na derde rat toe, oeffen egalige druk uit op die versneller soos ek die koppelaar laat spring en die kar kom tot ‘n galop. Die meganiese presisise van die rooi sportmotor jaag af op die stop straat, 160, 180, 200. Die groen Toyota kom oor die kruising gery, alles is perfek opgelein, 240, 260km/h. Die egalige monstereuse gedreun van die enjin in my ore. So, is dit hoe dit voel.
Om te weet dat my lewe tot sy einde gaan kom hierdie oggend. Daar is geen frees in my nie, net die ywerige afwagting van die oomblik wanneer die pyn binne my gaan stop. Snaaks, ek dog hierdie is die deel waar jou hele lewe voor jou oë moes verbyflits. En toe… gebeur dit… Fok.
In daardie laaste oomblik voor die soete verlossing wat die uiteindelike impak sou bring, toe flits daar ‘n herrinering voor my, die herrinering van daardie aand in daardie huis. Die eerste keer wat ek aan haar erken het, in soveel woorde dat ek haar lief het, haar nat hare, haar gesig in-lyn met myne reg voor my in die swembad net voor een-uur die oggend. Die manier wat haar kuif, nat-skeef oor haar voorkop geval het. Toe ek myself nie kon keer nie en haar in die oë staar en die woorde uit my mond uit val nog voordat ek besef dat my lippe beweeg; “ek is lief vir jou”. Die onmiddelike ophelder van haar gesig soos wat ‘n glimlag, eers oor haar lippe en dan met die spoed wat net ‘n glimlag kan besit oor haar hele gesig en dan haar hele wese speel… Die heldergroen van haar retina nog dieper, helderder en meer skitterend as ooit tevore soos haar oë groter oop is as wat ek al gesien het. So groot dat ek tot in die kern van haar menslikheid die geluk wat sy ervaar kon sien. ‘n Refleksie van dit wat ek voel. Die bokspring van my hart soos wat ek besef… Sy is Die Een. Die vrou met wie ek gaan wees en wil wees vir altyd. My afrodite. In daardie swembad, in daardie huis, daardie selfde huis, Fok, nog ‘n herrinering, daardie oggend. Die sagte vroë oggend lig wat deur die vensters instroom en sagkens oor die kurwe en kleurskakering van haar vel speel, die ligkrans wat die son deur die teenstrydige donsings van haar pikswart hare maak. Die goddelike beeld van hierdie beelskone vrou wat langs my in die bed lê. Elke deel van die prentjie vir altyd in my kop in-geëts.
Damnit. Twee herrineringe, twee sterk, oordonderende redes om my besluit te bedink. Ek kan nie opgee nie. Ek soek haar, met alles in my, elke atoom van my wese skreeu daarna om haar weer vas te hou. Nader te hou, deel te wees van haar en haar deel te maak van my. Fok alles, ek is nie iemand wat sommer net opgee nie, veral nie wanneer die prys waarna ek verlang so groot is nie, alles is wat ek ooit gesoek het en ooit wil hê nie.
15m voor die ander kar, bliksem… Twee sulke perfekte herrineringe het nie ‘n oomblik gevat nie. 14m, in een beweging laat ek die versneller pedaal terugspring en oeffen alle moontlike krag op die remstelsel uit. ABS moet nou hulself bewys. Ek trek die veiligheidsgordel oor my en knip dit terug. 10m, 210km/h, shit, vinnig besluit, ek swaai skerp en doelgerig na regs, sny voor die kar verby, mis hom met enkele sentimeters. Maar die gode van die pad vergewe nie so maklik nie. ‘n Getz oppad na my toe, direk van vore. Wat nou gemaak?
80m om te besluit, 190km/h op die spoedmeter. Ek is nog besig om die S-beweging te herstel en nou moet ek weer besluit, en hierdie besluit het nie ‘n uitkoms nie. Herkom beheer oor die voertuig dan bots ek met die vrou in haar liggroen Getz, met haar seun langs haar, fok, hy moet haar seun wees, dalk haar jong minnaar? Nie nou tyd hiervoor nie. Fokus Bouwer. Swaai ek weer uit, gaan ek nie beheer kan terugkry van die motor nie. Ek gaan rol. Dalk is dit my verdiende loon. Was tog my besluit. Blykbaar laat die gode van die pad jou nie so maklik afskeid neem van jou besluite nie. Ek swaai na links, vermy die onskuldige vrou en haar dalk-minnaar.
Die bande skree, die traction control sukkel, spring en gly. Die kar maak ‘n omwenteling, 180 grade en gly sywaarts teen die randsteen vas. So vinnig, so stadig, so… Onverwags… rustig…
Die regterwiele steek vas teen die randsteen en die kar styg op, tol om, die grond is ‘n abstrakte konsep soos ek kyk hoe die dou-nat gras met die groot modderkol nader beweeg. Ewe skielik sien ek weer die lug voor my, tweede omwenteling? Hoe… aangenaam beskryf nie die gevoel van vrede wat oor my heers nie. Alles is net. Ek het geen beheer meer oor die situasie nie, wat nou gaan gebeur is in God se hande. Ek voel gemaklik. Toe die knars van staal wat inplat onder die druk van die kontak met die aarde…
…maar ek is nie dood nie, ek kon nie doodgaan nie. En ek weet nou hoekom. Soos wat die mense na die wrak van die motor toe aanhardloop, die geskree van hulle stemme wat voel of dit duisende kilometers ver brom besef ek iets. Ek moes terugkom en in daardie diep groen oë van jou kyk en vir jou sê dat ek jou lief het. Jy het my nie weggestoot nie, ek het teruggekom vir jou en maak nie saak hoe lank dit gaan vat nie, ek sal wag, vir jou.
Leave a Reply